Tεράστιο έλλειμμα αστυνόμευσης ..

Aντιγράφω από το epiruspost 06/02/12 


"Άγριος ξυλοδαρμός κοπέλας απο αγνώστους σε πλατεία των Ιωαννίνων

Μία νεαρή κοπέλα ξυλοκοπήθηκε άγρια σε κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων από ομάδα οκτώ ατόμων, με την αστυνομία να λάμπει δια της απουσίας της, στις κλήσεις του θύματος για βοήθεια.
 Σύμφωνα με την καταγγελία που έγινε στο Epiruspost.gr, η 20χρονη κοπέλα, μπροστά από τη Νομαρχία, δέχθηκε άνευ λόγου και αφορμής την επίθεση ομάδας νεαρών αγοριών –μαθητές λυκείου πιθανότατα- με τους οποίους δεν γνωρίζονταν.
 Η ίδια κάλεσε την Αστυνομία, όμως η αδιαφορία που... εισέπραξε ήταν πρωτοφανής. Η αστυνομία δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στην έκκλησή της για βοήθεια και την χώριζαν πενήντα μέτρα από το σημείο του συμβάντος.
 Μία παρέα που έτυχε να περνάει από την πλατεία –δεν υπήρχε κίνηση λόγω της κακοκαιρίας- δεν έδωσε σημασία στο περιστατικό, πιστεύοντας ότι πρόκειται για παιδιά που παίζουν χιονοπόλεμο κάνοντας και την σχετική φασαρία.
 Η κοπέλα, αφού μάταια περίμενε την προστασία της ΕΛΑΣ, αναγκάστηκε να τηλεφωνήσει στον πατέρα της και ταυτόχρονα τρέχοντας προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μανία των νεαρών.
 Λίγη ώρα αργότερα ο πατέρας της έφτασε στο χώρο πίσω από τη Νομαρχία όπου είχε καταφύγει το κορίτσι με τους νεαρούς όμως να παραμονεύουν σε κοντινό σημείο.
 Ακολούθησε τηλεφώνημα του πατέρα στην Αστυνομία, η οποία αυτή τη φορά χρειάστηκε πάνω από είκοσι λεπτά για να φτάσει από το Μέγαρο στο χώρο της Νομαρχίας.
 Φυσικά δεν έγινε καμία σύλληψη αφού στο ενδιάμεσο οι νεαροί είχαν εξαφανιστεί… "

Κάποιοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις..

 

 

Κατάντια..

                                                                                   Κυριακή μεσημέρι.. κέντρο πόλεως Ιωαννίνων..

Πέτρες από ξηλωμένες βάσεις πεζοδρομίων αφημένες δίπλα στον κάδο. Ως γνωστόν ό,τι ξηλώνεται πετιέται κάπου παραπέρα.Οδός 28ης Οκτωβρίου..

Αυτό εννοεί ο δήμαρχος ως πεζόδρομο; Κάτι τέτοιο θα είναι και οι καινούριοι που θα φτιάξει;
 Οι έξυπνοι παρκάρουν ακριβώς μπροστά από το μαγαζί που πίνουν καφέ.Τα κορόιδα ψάχνουν νόμιμο πάρκιγκ αλλού. 'Ολα αυτά λίγα μέτρα από την αστυνομική διεύθυνση..

Το τελευταίο κολονάκι του πεζόδρομου μπροστά από τη βιβλιοθήκη. Τα άλλα έχουν καταστραφεί προ πολλού. Μια ανάσα από την αστυνομική διεύθυνση επίσης.Θα πεταχτεί κι αυτό κάπου παραπέρα και κει θα μείνει.
Μα κανένας αρμόδιος, δημοτικός υπάλληλος, αστυνομικός, μαγαζάτορας, δημοσιογράφος, δεν περνάει από κει; Και όσοι περνούν έχουν προβλήματα όρασης;

Στον ίδιο πεζόδρομο.Το κάλυμμα από το φρεάτιο λείπει. Τα γυμνά καλώδια σε κοινή θέα.Κι αν πάει ένα παιδάκι και βάλει το χέρι του; Μιλάμε πια για επικίνδυνες, για εγλκηματικές καταστάσεις.

Οι κάδοι λίγο πιο πέρα. Πολύ φυσιολογικό θα μου πείτε για μια πόλη που θέλει και τουρισμό. Ο κόσμος περνάει αδιάφορα δίπλα.

Δίπλα στο ρολόι.Σπασμένη ολόκληρη η διαφήμιση με το χάρτη του Δήμου. Εβδομάδες έτσι.
Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε με  μια ταινία να την κολλήσει κάπως; Ο Δήμος δεν διαφημίζεται εκεί; Ποιος Δήμος θα μου πείτε..

Ο πίνακας αυτός με γυμνά καλώδια μέσα ανοιχτός. Δίπλα στο ρολόι επίσης. Τι να σχολιάσει κανείς.Να' ναι τυχεροί μόνον μη πάει κανα παιδάκι κι αρχίσει να παίζει τον ηλεκτρολόγο.

Πάρκο δίπλα στο ρολόι. Πιο κέντρο δε γίνεται. Σκουπιδαριό σωρό. Γιάννενα του προηγούμενου αιώνα. Πόλη χρυσός τουριστικός προορισμός. Το ανέκδοτο της χρονιάς.

Η τέντα είναι έτσι μήνες. Ακριβώς απέναντι υπάρχει τζαμαρία εστιατορίου.Η θέα γι' αυτούς που θα το επιλέξουν συγκλονιστική.

Το νέο παιχνίδι στο πάρκο Κάτσαρη. Μπόουλιγκ με λιθόσφαιρες.Κάποτε είχαν το ρόλο να ανακόπτουν την ανάβαση επί των πεζοδρομίων. Ξηλώθηκαν κι αυτές. Και ως γνωστόν, πετάχτηκαν κάπου παραπέρα. Θα τις βλέπετε εκεί για χρόνια.

Τι θέλω να πω. Η πόλη αυτή αξίζει πολλά. Αυτό που δεν αξίζει είναι η αδιαφορία των αρχών αλλά και του κόσμου. Μια αδιαφορία που έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η πόλη χρειάζεται άρχοντες που να τη νοιάζονται, που πρέπει να έχουν πρόταση και  μεράκι για δουλειά.

Θέλει ΜΜΕ που να εντοπίζουν προβληματικές καταστάσεις και να παρεμβαίνουν. Και όχι να σχολούνται διαρκώς με τις παρατάξεις , τους σχηματισμούς και τα ξοφλημένα κομματικά παρασκήνια. Τους διαψεύδει η πραγματικότητα.  Η πόλη περνάει  φάση έντονης παρακμής.

 Για παράδειγμα η αποκομιδή των απορριμμάτων είναι έντονα προβληματική. Δε μπορεί τουριστική πόλη να αφήνεται μέσα στη βρωμιά όλο το Σαββατοκύριακο και με δεδομένο ότι δεν έχει γίνει καμιά καμπάνια για να μην πετάει και ο κόσμος τα σκουπίδια του όπου βρει. Η καθαριότητα είναι πολιτισμός. Δεν τους το' χει πει κανένας εκεί στο Δήμο; Ας πάνε καμιά βόλτα μέχρι τη Θεσσαλονίκη που μέσα σε ένα χρόνο έχει μεταμορφωθεί.

Σημεία των καιρών ..

Μεταφέρω δύο σχόλια από τον Η.Α


1)"Κάποιοι προ ημερών αναποδογύρισαν τα πέτρινα φυτοδοχεία της οδού Ανεξαρτησίας. Άλλοι κατά καιρούς ξεριζώνουν τα φυτά που έχει τοποθετήσει ο Δήμος. Τώρα βρέθηκαν κι’ αυτοί που αποφάσισαν να «ενταφιάζουν» με πλάκες τα φυτά που φιλοδοξούν ν’ αναπτυχθούν! Περιμένουμε την επόμενη «πρωτότυπη» παρέμβαση των ανεγκέφαλων στο πράσινο της πόλης."

2)"Φωτογραφία από την παιδική χαρά του πάρκου Κατσάρη. Κάποιοι … ξέσπασαν στα προστατευτικά κολωνάκια! Θα’ πρεπε να μας εκπλήξει αν είχαν μείνει άθικτα! Έτσι όπως πάμε, όταν ο δήμος προβαίνει σε μια προμήθεια υλικών, ανάμεσα στα γνωστά κριτήρια όπως «ποιότητα κατασκευής», «κόστος» … κλπ, πρέπει να προστεθεί και το κριτήριο «αντοχή σε βανδαλισμούς από ανεγκέφαλους συμπολίτες»! Μάλιστα, πρέπει να αποτελεί πλέον το «πρώτο τη τάξη», κριτήριο!"

Σχολιάζοντας  λοιπόν τα σχόλια του σχολιαστή  συμπεραίνω....   

Προπαντός μη στενοχωρήσουμε τα παιδιά , τους ανεγκέφαλους "συμπολίτες" μας δηλαδή.

Ωραίοι συμπολίτες! Μήπως κάπως έτσι φτάσαμε στο σημερινό χάλι, δυστυχώς; Με μια ανοχή απίστευτη , με ένα "δε βαριέσαι" ως πρόχειρη απάντηση σε όλα; Αυτοί οι κάποιοι δεν έχουν υπόσταση; Είναι απλώς οι κάποιοι; οι άλλοι; οι αυτοί; Ποιοι και πόσοι είναι λοιπόν αυτοί οι κάποιοι που σπάνε , καταστρέφουν και βρωμίζουν την πόλη; Δεν πρέπει ν' ασχοληθεί κανείς με τον εντοπισμό τους κά-πο-τε; Είμαστε από τις ελάχιστες πια πόλεις με τέτοιου είδους βανδαλισμούς. 'Αλλες πόλεις εκπολιτίζονται με ταχείς ρυθμούς, εμείς ακόμη στην τουρκοκρατία; Κι αυτή όμως ακόμη η Τουρκία του σήμερα με μια Κωνσταντινούπολη πολλών εκατομμυρίων είναι μια πόλη καθαρή, περιποιημένη, ασφαλής, που σέβεται το δημόσιο χρήμα. Εδώ είναι κάποιου είδους χόμπυ η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας; Πώς γίνεται και ποτέ δεν έχει συλληφθεί κάποιος για τέτοιου είδους αξιόποινες πράξεις; Μήπως να καθιερώναμε κι ένα βραβείο για τον πιο ευρηματικό βανδαλισμό, ας πούμε;
'Οπως και να' χει πάντως το θέμα, αυτό θα πει μαχητικό ρεπορτάζ από εφημερίδα.

Υ.Γ  Το "τη τάξει", απ' όσο θυμάμαι γράφεται με "ει" και όχι με ήτα. Από τα δικά μας σχολεία κάτι μάθαμε πάντως σε ορθογραφία. Μήπως είναι δείγμα συνηθισμένης ανορθογραφίας κι αυτά τα περιστατικά και ως τέτοια αντιμετωπίζονται χωρίς να ενοχλούν; Σαν λαθάκια σε κείμενο, ας πούμε;

Χριστούγεννα στην Ευρώπη..

Περπατώντας Κυριακή μεσημέρι με ανοιχτή την αγορά στο κέντρο της πόλης σε πιάνει κατάθλιψη. Και όχι λόγω κρίσης .'Αλλωστε το βράδυ τα μαγαζιά είναι γεμάτα και ο κόσμος ξοδεύει. Ποια κρίση;

Κατάθλιψη σε πιάνει λόγω της κατάντιας που επικρατεί. Πουθενά κλίμα εορτών. Δεν υπάρχει ούτε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία, μια φάτνη, ένα έλκηθρο,ένας Αγιο-Βασίλης,μια μπάντα να παίζει χριστουγεννιάτικα, κάτι τέλος πάντων που θα μάζευε τα παιδάκια γύρω του να το δουν , να φωτογραφηθούν, να χαρούν. Πουθενά στην αγορά δεν ακούγεται ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, μια μελωδία. Βουβαμάρα παντού.Και όχι λόγω κρίσης. 

Υποτίθεται ότι το εμπορικό κέντρο πρέπει να προσελκύσει κόσμο, τα μαγαζιά να δουλέψουν. Πώς; Και επειδή δεν πέρασε και η  καθαριότητα (φυσικά), καταλαβαίνει κανείς πόσοι πρωτόγονοι κινούνται στους δρόμους της. Σκουπίδια πάσης φύσεως παντού,χύμα στο δρόμο, κουτιά από πίτσες, πλαστικά του καφέ, σακούλες με διάφορα αφημένες ακόμη και στη μέση του δρόμου, δίπλα από αυτοκίνητα. Τα οποία (φυσικά) παρκάρουν οπουδήποτε. 

Ο μόνος κλειστός- από τη μία πλευρά του μόνον πεζόδρομος πίσω από τη νομαρχία είναι ανοιχτός από την άλλη και μπαίνουν με την όπισθεν. Κάποιος έχει διπλοπαρκάρει μπροστά από το public κι έχει κλείσει όλο το ρεύμα. Μετά από πέντε λεπτά κορναρισμάτων εμφανίζεται ατάραχος.Εννοείται ότι Τροχαία ούτε για δείγμα, πουθενά.Στην επιστροφή, μπροστά από το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, παραλίμνια, κάποιος έχει βγάλει από το αυτοκίνητο όλα του τα μαξιλαράκια, τα πατάκια  κλπ. και το καθαρίζει επιτόπου.

Πιο κει οι τσιγγάνοι που έχουν κατακλύσει την πόλη από τη στιγμή που ανέλαβαν την ανακύκλωση της χώρας, ετοιμάζονται να αδειάσουν από τρία φορτηγάκια ό,τι περιττό, στο πάρκιγκ πίσω από τα παλιά σφαγεία και να μαγειρέψουν  υπαίθρια με τεράστια πετρογκάζ. Στην πλατεία, στο υπόγειο πάρκινγκ, σε πεζοδρόμια, αποκολλημένα πλακάκια, πλάκες πεζοδρομίου, τουβλάκια δαπέδου μένουν έτσι μέχρι κάποιος να τα ρίξει πιο κεί. 

Υπάρχει άραγε υπηρεσία που να ασχολείται με όλα αυτά τα καθημερινά; να διορθώνει επιτόπου ό,τι χαλάει, να απομακρύνει τα στηρίγματα από τους πορτοκαλί κάδους που ξέμειναν στα πεζοδρόμια; Αν υπήρχε δε θα φαίνονταν; θα μου πείτε. Η πόλη έχει παραδοθεί στη μιζέρια και την αδιαφορία.

 Ο "χρυσός προορισμός" μόνον χρυσός δεν είναι τελικά. ΚΑΙ όμως θα μπορούσε. Και εύκολα μάλιστα. Ενδιαφέρον, μεράκι, συντονισμός χρειάζεται αλλά πού να βρεθεί; Στους επαγγελματίες πολιτικούς που τη διοικούν και οι οποίοι  νοιάζονται μόνον για τις καρέκλες τους;;      

Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη..

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη



"Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη" (1896)



Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῶ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίη ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναίκα του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξορκισμένος ἀπὸ τὴν κυρὰ-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του [....]




Ὁ μαστρο-Παυλάκης ἐπεριδιάβασεν ἀκόμη δύο ἡμέρας, καὶ τὴν ἄλλην ἦτο Παραμονή. Τὸ γαλόπουλο δὲν ἔπαυσε νὰ τὸ ὀνειροπολῇ καὶ νὰ τὸ ὀρέγεται. Πῶς νὰ τὸ προμηθευθῇ;


Ἀφοῦ ἐνύκτωσε, διωγμένος καθὼς ἦτον ἀπὸ τὸ σπίτι, ἀπετόλμησε καὶ ἦλθεν ἀπὸ ἕνα πλάγιον δρομίσκον καὶ ἦτον ἕτοιμος νὰ χωθῇ εἰς τὸ καπηλεῖον. Ὁ νοῦς του ἦτο ἀναποσπάστως προσηλωμένος εἰς τὸ γαλόπουλο. Θὰ ἐχρησίμευε τοῦτο, ἐὰν τὸ εἶχε, καὶ ὡς μέσον συνδιαλλαγῆς μὲ τὴν γυναίκα του.


Ἐκεῖ, καθὼς ἐστράφη νὰ ἐμβῇ εἰς τὸ καπηλεῖον, βλέπει ἕν παιδίον τῆς ἀγορᾶς, μὲ μίαν κοφίναν ἐπ’ ὤμων, ἤτις ἐφαίνετο ἀκριβῶς νὰ περικλείῃ ἕνα γάλον, ἀγριολάχανα, πορτοκάλια, ἴσως καὶ βούτυρον καὶ ἄλλα καλὰ πράγματα. Τὸ παιδίον ἐκοίταζε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ κ’ ἐφαίνετο νὰ ἀναζητῇ οἰκίαν τινά. Ἦτο ἕτοιμον νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ καπηλεῖον διὰ νὰ ἐρωτήσῃ. Ἔπειτα εἶδε τὸν Παῦλον καὶ ἐστράφη πρὸς αὐτόν:


-Ξέρεις, πατριώτη, τοῦ λόγου σου, ποῦ εἶναι ἐδῶ χάμω τὸ σπίτι τοῦ κὺρ Θανάση τοῦ Μπελιοπούλου;
-Τοῦ κὺρ-Θανάση τοῦ Μπε…
Ἀστραπή, ὡς ἰδέα, ἔλαμψεν εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ Παύλου.
-Μοῦ’ πε τὸν ἀριθμὸ καὶ τὸ ἐξέχασα… τώρα γλήγορα ἔπιασε σπίτι δῶ χάμω, σ’ αὐτὸ τὸ δρόμο… τὸν εἶχα μουστερὴ ἀπὸ πρῶτα… μπροστύτερα καθότανε παρὰ πέρα, στὸ Γεράνι.
– Τοῦ κὺρ-Θανάση τοῦ Μπελιοπούλου! αὐτοσχεδίασε ὁ μαστρο-Παῦλος νά, ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι του. Νὰ φωνάξῃς τὴν κυρὰ-Παύλαινα, μέσα, στὴν κάτω κάμαρα, στὸ ἰσόγειο… αὐτὴ εἶναι ἡ νοικοκυρά του… πῶς νὰ πῶ; εἶναι ἡ γενιά του… τὴν ἔχει λῦσε-δέσε, σ’ ὅλα τὰ πάντα… οἰκονόμισσα στὸ νοικοκυριό του… εἶναι κουνιάδα του… μαθὲς, θέλω νὰ πῶ, ἀνιψιά του… ἐφώναξε τὴν καὶ δῶσε της τὰ ψώνια.


Καὶ βαδίσας ὁ ἴδιος πέντε βήματα, κατὰ τὴν θύραν τῆς αὐλῆς, ἔκαμε πὼς φώναξε:


-Κυρὰ-Παύλαινα, κόπιασ’ ἐδῶ νὰ πάρης τὰ ψώνια πού σου στέλλει ὁ κύριος… ὁ ἀφέντης σου.


Καλὰ ἦλθαν τὰ πράγματα ἕως τώρα. Ὁ μαστρο-Παυλάκης ἔτριβε τὰς χεῖρας καὶ ἠσθάνετο εἰς τὴν ρῖνά του τὴν κνῖσαν τοῦ ψητοῦ κούρκου. Καὶ δὲν τὸν ἔμελε τόσον διὰ τὸν κοῦρκον, ἀλλὰ θὰ ἐφιλιώνετο μὲ τὴ γυναῖκά του. Τὴν νύκτα ἐπέρασεν εἰς ἐν ὁλονύκτιον καφενεῖον καὶ τὸ πρωὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν.


Ὅλην τὴν ἡμέραν προσεκολλήθη εἰς μίαν συντροφιάν, ἔπειτα εἰς μίαν ἄλλην παλαιῶν γνωρίμων του, εἰς τὸ καπηλεῖον, ὅπου ἔμεινε τὰς περισσοτέρας ὥρας ἀνοικτόν μὲ τὰ παράθυρα κλεισμένα, κ’ ἐπέρασε μὲ ὀλίγους μεζέδες καὶ μὲ ἀρκετὰ κεράσματα.


Τὸ βράδυ, ἀφοῦ ἐνύκτωσεν, ἐπῆγε μὲ τόλμην ἀπὸ τὰς πολλάς σπονδάς καὶ ἀπὸ τὴν ἐνθύμησιν τοῦ κούρκου, κ’ἔκρουσε τὴν θύραν τῆς οἰκογενείας του. Ἡ θύρα ἦτο κλεισμένη ἔσωθεν.


-Καλησπέρα, κυρὰ-Παύλαινα, ἐφώναξεν ἀπ’ἔξω. Χρόνους πολλούς. Πῶς πῆγε ὁ γάλος; Βλέπεις, ἐγὼ πάλε;


Οὐκ ἦν φωνή, οὐδὲ ἀκρόασις. Ὅλη ἡ αὐλὴ ἦτο ἥσυχος. Τὰ ἰσόγεια, αἳ τρῶγλαι, τὰ κοτέτσια τῆς κυρὰ-Στρατίνας, ὅλα ἐκοιμῶντο. Ὁ σκύλος μόνον ἐγνώρισε τὸν μαστρο-Παῦλον, ἔγρυξεν ὀλίγον καὶ πάλιν ἠσύχασεν.


Ὑπῆρχον ἐκεῖ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ψυχομέτρι τριῶν ἢ τεσσάρων οἰκογενειῶν, ὁπού ἑκατοικοῦσαν εἰς τ’ ἀνήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα ὄρνιθες, τέσσαρες γάττοι, δύο ἰνδιάνοι καὶ πολλὰ ζεύγη περιστερῶν. Αἳ δύο γίδες ἀνεχάραζαν βαθιὰ εἰς τὸ σκεπασμένο μανδράκι τους, αἳ ὄρνιθες ἔκλωζον ὑποκώφως εἰς τὸ κοτέτσια τους, τὰ περιστέρια εἶχαν μαζωχθῆ εἰς τοὺς περιστερῶνας περίτρομα ἀπὸ τὸ κυνήγι, ὁπού ἤρχιζον τὴν νύκτα ἐναντίον των οἱ γάττοι. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ μικροὶ θόρυβοι ἦσαν τὸ ρογχάλισμα τῆς αὐλῆς κοιμωμένης.


Πάραυτα ἠκούσθη κρότος βημάτων εἰς τὸ σπίτι.
-Έ, μαστρο-Παῦλε, εἶπε πλησιάσασα ἡ κυρὰ-Στρατίνα, νά’ χουμε καὶ καλὸ ρώτημα… Τί γάλος καὶ γαλίζεις καὶ γυαλίζεις καὶ καλὸ νὰ μὄχης, ἀσίκη μου; Εἴδαμε κ’ ἐπάθαμε νὰ σκεπάσουμε τὸ πρᾶμα, νὰ μὴ προσβαλθῇ τὸ σπίτι… Ἐκεῖνος ποὺ ἦτον δικός του ὁ γάλος, ἦλθε μεσάνυκτα κι ἐφώναζε, ἔκανε τὸ κακό, καὶ μᾶς φοβέριζε ὅλους, κι ἡ φαμίλια σου, ἐπειδής τὸν εἶχε κόψει τὸ γάλο, μαθές, καὶ τὸν εἶχε βάλει στὸ τσουκάλι, βρέθηκε στὰ στενά… κλειδώθηκε μὲς στὴν κάμαρα, καὶ δὲν ἤξευρε τί νὰ κάμῃ… Εἶπε καὶ ὁ κουνιάδος σου.. καλὸ κελεπούρι ἤτανε κι αὐτό, μαθές… καὶ ἐπέρασεν ἡ φαμίλια σου ὅλην τὴν ἡμέραν κλειδομανταλωμένη μέσα, ἀπὸ φόβον μὴ ξαναέλθῃ ἐκεῖνος ποὔ’ χε τὸ γάλο καὶ μᾶς φέρῃ καὶ τὴν ἀστυνομία… ἦτον φόβος νὰ μὴν προσβαλθῇ κ’ ἐμένα τὸ σπίτι μου. Ἄλλη φορά, τέτοια ἀστεῖα νὰ μὴν τὰ κάνῃς, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολὴ νὰ λείπῃ ἀπὸ τὸ σπίτι μου, ἐμένα, τ’ ἄκουσες;


Ὁ μαστρο-Παῦλος ἠρώτησε δειλὰ:


-Τώρα… εἶναι μέσα ἡ φαμίλια μου;
-Εἶναι μέσα ὅλοι τους, κ’ἔχουνε κλειδωμένα καλά, καὶ τὸ φῶς κατεβασμένο, διὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίωνε. Κοίταξε, μὴ σὲ νοιώσῃ ἀπὸ πουθενά, κεῖνος ὁ σκιάς ὁ κουνιάδος σου, πάλε…
-Εἶναι μέσα;


-Ἤ μέσα εἶναι, ἢ ὅπου εἶναι ἔφθασε… νά, κάπου ἀκούω τὴ φωνή του.
Ἠκούσθη, τῷ ὄντι, μία φωνὴ ἐκεῖ πλησίον, ἤτις δὲν ὑπέσχετο καλὰ διὰ τὸν νυκτερινὸν ἐπισκέπτην.
-Έ, μαστρο-Παυλῖνε, ἔλεγε, καλὸς ἦταν ὁ γάλος;


Ποῖος ἦτον ὁ ὁμιλήσας, ἄδηλον. Ἴσως νὰ ἦτον ὁ μαστρο-Δημήτρης ὁ γείτων. Δυνατὸν νὰ ἦτο καὶ ὁ φοβερὸς γυναικάδελφος τοῦ μαστρο-Παύλου.
-Καὶ νὰ μὴν πάρω κ’ ἐγὼ ἕνα μεζέ; παρεπονέθη ὡς τόσον ὁ ἄνθρωπός μας.
Τί σοῦ χρειάζεται ὁ μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; ἐπανέλαβεν ἡ Στρατίνα. Τὰ πράματα εἶναι πολὺ σκοῦρα. Ἄφ’ σε τὰ αὐτά. Δουλειά, δουλειά! Ἡ δουλειὰ βγάζει παλληκάρια. Ὅ,τι ἔγινε-ἔγινε, νὰ πᾷς νὰ δουλέψῃς, νὰ μοῦ φέρης ἐμένα τὰ νοίκια μου. Τ’ ἀκοῦς;
-Τ’ ἀκούω.
-Φέρε μου ἐσὺ τὸν παρά, κ’ ἐγώ, μὲ ὅλη τὴ φτώχεια, τὴν θυσιάζω μία γαλοπούλα καὶ τρῶμε.
Ἠκούσθη ἀπὸ μέσα βραχνὸς μορμυρισμός, εἶτα φωνὴ μικροῦ παιδιοῦ εἶπε:


-Τὴν ὑγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμπελόκυλο, κακὲ πατέλα. Τόνε φάαμε τὸ λάλο. Νὰ πάλε κι ἐσὺ πέντε, κι ἄλλα πέντε, δέκα.


Προφανῶς ἦτον μέσα ὁ φοβερὸς ὁ γυναικάδελφος, καὶ εἶχε δασκαλέψει τὸ παιδὶ νὰ τὰ φωνάξῃ αὐτά.
-Μὴ στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο μου, εἶπεν ἡ Στρατίνα τὸ καλὸ πού σοῦ θέλω! Δρόμο τώρα, καὶ μεθαύριο δουλειά, δουλειά!…
Ἠκούσθη κρότος, ὡς νὰ ἐσηκώθη τις ἀπὸ μέσα, καὶ νὰ ἐπλησίαζε μὲ βαρὺ βῆμα πρὸς τὴν θύραν…
-Δρόμο, ἐπανέλαβε μηχανικῶς ὁ Παῦλος, συμμορφούμενος ἐμπράκτως μὲ τὴν λέξιν… δρόμο καὶ δουλειά.




"ΤΗΣ ΚΟΚΚΩΝΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ"(1893)


  [....] Την εσπέραν εκείνην, παραμονήν των Χριστουγέννων του έτους 185... δύο παιδία κατήρχοντο με ζωηρά βήματα το λιθόστρωτον και οι πόδες των, ασυνήθιστοι εις τα πέδιλα τα οποία είχον φορέσει ίσως εκτάκτως την εσπέραν εκείνην, έκαμνον μέγαν κρότον επί των πλακών του εδάφους. Αμφότεροι εκράτουν ελαφράς ράβδους. Ο είς εκράτει φανόν με την άλλην χείρα. Ήτο εβδόμη ώρα. Νυξ αστροφεγγής και ψυχρά. Σφοδρός άνεμος κατήρχετο παγετώδης από τα χιονισμένα βουνά. Ο άνεμος έκαμνε τα σφικτοκλεισμένα παράθυρα και τας κλειδομανδαλωμένας θύρας να στενάζωσιιν υπό την ψυχράν πνοήν του. Τα παιδία εμάλωναν ως δύο γνήσιοι φίλοι.[....]




"Ο ΑMEPIKANOΣ " (1891)


  [....] Όταν οι γείτονες της θεια-Κυρατσώς της Μιχάλαινας εξύπνησαν μετά τα μεσάνυχτα διά να υπάγουν εις την εκκλησίαν, της οποίας οι κώδωνες εκλάγγαζον θορυβωδώς, πόσον εξεπλάγησαν ιδόντες την οικίαν της πτωχής χήρας, εκεί όπου δεν εδέχοντο τα παιδία να τραγουδήσουν τα Χριστούγεννα αλλά τα απέπεμπον με τας φράσεις, «δεν έχουμε κανένα», και «τι θα τραγουδήστε από μας;», κατάφωτον, με όλα τα παραθυρόφυλλα ανοικτά, με τας υέλους αστραπτούσας, με την θύραν συχνά ανοιγοκλειομένην, με δύο φανάρια ανηρτημένα εις τον εξώστην, με ελαφρώς διερχομένας σκιάς, με χαρμοσύνους φωνάς και θορύβους. Τι τρέχει; Τι συμβαίνει; Δεν ήργησαν να πληροφορηθώσιν. Όσοι δεν το έμαθαν εις την γειτονιάν, το έμαθαν εις την εκκλησίαν. Και όσοι δεν υπήγαν εις την εκκλησίαν, το έμαθαν από τους επανελθόντας οίκαδε την αυγήν, μετά την απόλυσιν της θείας λειτουργίας.


Ο ξενιτευμένος γαμβρός, ο από εικοσαετίας απών, ο από δεκαετίας μη επιστείλας, ο από δεκαετίας μη αφήσας που ίχνη, ο μη συναντήσας που πατριώτην, ο μη ομιλήσας από δεκαπενταετίας ελληνιστί, είχε γυρίσει πολλά μέρη εις τον Νέον Κόσμον, είχεν εργασθεί ως υπεργολάβος εις μεταλλεία και ως επιστάτης εις φυτείας, κι επανήλθε με χιλιάδας τινάς ταλλήρων εις τον τόπον της γεννήσεώς του, όπου επανεύρεν ηλικιωθείσαν, αλλ’ ακμαίαν ακόμη, την πιστήν του μνηστήν.


  Έν μόνον είχε μάθει, προ δεκαπέντε ετών, τον θάνατον των γονέων του. Περί της μνηστής του είχε σχεδόν την πεποίθησιν ότι θα είχεν υπανδρευθεί προ πολλού· εν τούτοις διετήρει αμυδράν τινα ελπίδα. Εκ δεισιδαίμονος φόβου, όσον επλησίαζεν εις την πατρίδα του, τόσον εδίσταζε να ερωτήσει απ’ ευθείας περί της μνηστής του, μη δίδων άλλως γνωριμίαν εις κανένα των πατριωτών του, όσους τυχόν συνήντησεν άμα φθάσας εις την Ελλάδα. Επροτίμα ν’ αγνοεί τι έγινεν η μνηστή του, μέχρι της τελευταίας στιγμής, καθ’ ην θ΄απεβιβάζετο εις τον τόπον της γεννήσεώς του και θα προσήρχετο εις ευλαβή επίσκεψιν εις το ερείπιον, όπου ήτο άλλοτε η πατρώα οικία του.


Μετά τρεις ημέρας, τη Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν, ετελούντο, εν πάση χαρά και σεμνότητι, οι γάμοι του Ιωάννου Ευσταθίου Μοθωνιού μετά της Μελαχροινής Μιχαήλ Κουμπουρτζή.


Η θεια-Κυρατσώ, μετά τόσα έτη, εφόρεσεν, επ’ ολίγας στιγμάς, χρωματιστήν «πολίτικην» μανδήλαν, διά ν’ ασπασθεί τα στέφανα. Και την παραμονήν του Αγίου Βασιλείου εσπέρας, ισταμένη εις τον εξώστην, ηκούσθη φωνούσα προς τους διερχομένους ομίλους των παίδων:


- Ελάτε, παιδιά, να τραγ’δήστε!


http://www.papadiamantis.org/

Για να μη ξεχνάμε....

Κι αφού πλησιάζουν oι γιορτές, καλό θα ήταν όλοι μας να συνεισφέρουμε όπως μπορούμε μήπως και κάνουμε έστω και ελάχιστα ευκολότερη τη ζωή κάποιων συνανθρώπων μας.

Είτε προσφέροντας ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες, τρόφιμα σε μια ενορία   είτε στο κατάστημα του Δήμου στο ΚΕΠΑΒΙ   ή αφήνοντας μπροστά στην πόρτα κάποιων που τα φέρνουν δύσκολα πέρα είδη αναγκαία και χρήσιμα   ή στέλνοντας μια επιταγή στη UNICEF, στην ACTION AID ή στους ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ. Εκεί όπου πραγματικά πιάνουν τόπο. Γιατί πού αλλού μπορεί κανείς ακόμη και με 10, 20 ή  50 ευρώ να σώσει κάποια παιδιά από δύσκολες ασθένειες, να τους δώσει ελπίδα ζωής .

Ας μείνουν λίγο πίσω τα δικά μας δώρα.'Ετσι κι αλλιώς εδώ δε χρειάζεται να'ρθουν Χριστόυγεννα για να γιορτάσουμε, να φάμε κάτι ή να ψωνίσουμε και κάτι ακόμη. Το κάνουμε κάθε μέρα.

Ας βάλουμε ένα φρένο στην υπερβολή, στους στολισμούς και στα λαμπάκια. Αν δει κανείς από μια απόσταση όλο αυτό το σκηνικό θα διαπιστώσει ότι πολύ λίγο έχει να κάνει με το βαθύτερο νόημα της γιορτής.

Ναι, είναι μια χαρούμενη γιορτή τα Χριστούγεννα αλλά όχι με το είδος της χαράς, της πολυτέλειας και της λάμψης που ντε και καλά θέλει να της προσδώσει το εμπόριο. Ας κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας, δεν βλάπτει καθόλου.  

Κι ας διαβάσουμε και λίγο Παπαδιαμάντη, έστω κι από μετάφραση, να θυμηθούμε και λίγο τις ρίζες μας.


www.unicef.gr
www.actionaid.gr
www.koagapi.gr  ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 
www.msf.gr ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ


Οι φωτογραφίες που ακολουθούν δεν έχουν στόχο να χαλάσουν τη διάθεση κάποιων. Απλώς να υπενθυμίσουν καταστάσεις που υπάρχουν κάθε μέρα κάπου στον κόσμο μας αλλά φροντίζουμε να τις απωθούμε στο βάθος του μυαλού μας.

Δεθελοντισμός..

Ο εθελοντισμός θα μπορούσε να αποτελέσει λύση για αρκετά προβλήματα που δε μπορεί ή δεν θέλει να λύσει η Δημοτική αρχή. 'Οχι με την έννοια της υποκατάστασης της αρχής αλλά της ανάληψης πρωτοβουλιών για να δοθούν λύσεις σε επείγοντα θέματα.


Ακόμη και οι χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στις πόλεις που πραγματικά είναι σοβαρές, στηρίζονται στους εθελοντές τους που αφού τους ενημερώσουν και τους οργανώσουν αναλαμβάνουν με χαρά και για την πόλη τους αλλά και για τους ίδιους να φέρουν εις πέρας αυτή την αποστολή.


Εδώ οι εθελοντές σπανίζουν ενώ τα προβλήματα τρέχουν.'Οχι ότι δεν υπάρχει κόσμος που θα ήθελε να προσφέρει. Υπάρχει και πολύς μάλιστα. Αλλά ποιος του δίνει σημασία;


Ας αφήσουμε το παζάρ στα Λιθαρίτσια. Ας πάρουμε το Γιαννιώτικο "αλώνι". Το πιο ωραίο πάρκο της πόλης έχει αφεθεί στο μαύρο του το χάλι ΝΑ αποτελεί ντροπή για κάθε κάτοικο αυτής της πόλης . Γιατί αφήνεται σ' αυτή την κατάσταση; Διάλυση των πάντων, σκουπίδια σωρό, παγκάκια ξηλωμένα , δέντρα πεσμένα.


Δε θα μπορούσε ο Δήμος να καλέσει εθελοντές, σχολεία, μαθητές , φοιτητές, οικολόγους, ανθρώπους που θα ήθελαν να προσφέρουν και μέσα σ' ένα Σαββατοκύριακο να το κάνει αγνώριστο; Θα μπορούσε. Γιατί δεν το κάνει; Έλα μου ντε. Οι απαντήσεις δικές σας.

ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΩΡΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ..

Τα λόγια είναι περιττά...όταν μιλάει η αισθητική

Πρέπει να είναι και με διαφορά το πιο κιτς χριστουγεννιάτικο σκηνικό στον πλανήτη Γη.  Τρέξτε να το προλάβετε.