Βρείτε τις διαφορές - μέρος δεύτερο

Αυτό είναι το μοναδικό κλειστό γυμναστήριο της πόλης των Ιωαννίνων. Μιας πόλης με πάνω από 150.000 πληθυσμό. Φιλοξενεί όλα τα αθλήματα που γίνονται σε κειστό χώρο- μπάσκετ, βόλεϋ, χάντμπολ, παιδιών, εφήβων, ενηλίκων.

Ετοιμόρροπο πολλών δεκαετιών αποτελεί ντροπή για την πόλη και τον κόσμο της. Οι αρμόδιοι του αθλητισμού και της πολιτικής στον τόπο μας πόσο περήφανοι αισθάνονται άραγε;

 Αυτό είναι το κλειστό γυμναστήριο της Παραμυθιάς. Κάθε σύγκριση ή σχόλιο περιττεύει. 

Αυτό θα μπορούσε να γίνει το νέο κλειστό της πόλης μας, δίπλα στο Πανηπειρωτικό αλλά μένει σ' αυτή την κατάσταση χρόνια τώρα. Γιατί; Ως πότε θα συνεχίζεται η κοροϊδία;

 Ας δούμε όμως και κάποια ακόμη κλειστά γυμναστήρια άλλων πόλεων της χώρας.

Ηράκλειο

Xaλκίδα

 

Χανιά

 

Δράμα

 

Πάτρα

 

Κιλκίς

 

Βόλος

 

Λάρισα

 

Πύργος

 

Ξάνθη

 

Ρέθυμνο

 

Λαμία

Πάτρα

 

Καλαμάτα

Κλειστό κολυμβητήριο Καβάλας

  Τα συμπεράσματα δικά σας.

Εξαφανίσεις..

Βιαστήκαμε να πούμε "Μπράβο" στους φορείς που ευπρέπισαν το ΕΑΝΚΙ και το Πανηπειρωτικό. 

Δεν είχαμε αντιληφθεί ότι εξαφάνισαν όλους τους κάδους απορριμμάτων εκτός από τους δύο που βλέπετε στη φωτογραφία. 'Ετσι, όλος αυτός ο κόσμος και  τα παιδιά που αθλούνται εκεί, εκπαιδεύονται και στη ρίψη σκουπιδιών κατά βούληση .
Ζήλεψαν φαίνεται την πολιτική του Δήμου που αφήνει ολόκληρα πάρκα (βλ. Du Lαc)  χωρίς έναν κάδο για σκουπίδια.

Αυτό ακριβώς είναι ο αστικός  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις και ελληνική νοοτροπία χέρι χέρι.   

Kaι κοντά σ' αυτά και τα αδέσποτα που γίνονται όλο και περισσότερα  χωρίς κανένας να ασχολείται. 

Σεληνιακό τοπίο..στη λίμνη

Οι αγώνες κανόε καγιάκ που έγιναν την Κυριακή στην Παμβώτιδα έφεραν στην πόλη μας αρκετούς αθλητές με τις οικογένειές τους από άλλες περιοχές της χώρας. 
Μόνο που η κατάσταση των κερκίδων στο "12"  είναι πραγματικά για κλάματα, αφημένες στο έλεος χρόνια τώρα, κάτι που σχολιάστηκε από  πολλούς επισκέπτες. 
Η "σχολή Φίλιου" όμως δε διαθέτει το λίγο τσιμέντο που χρειάζεται ώστε να αποκαταστήσει το σεληνιακό τοπίο που υπάρχει εκεί. 
'Εδωσε όμως τη δυνατότητα στον κόσμο να θαυμάσει ακόμη περισσότερα ξηλωμένα γλυπτά που κοσμούν την παραλίμνια περιοχή και όχι μόνον.
Την ώρα εκείνη στο Ίτς Καλέ γινόταν βαφτίσεις και κάποιες κυρίες διαμαρτύρονταν ότι προσγειώθηκαν στις αιωνόβιες πια πέτρες, στη στοά της πύλης προς το κάστρο, καθώς είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις εκεί ισορροπία όταν μάλιστα φοράς και το ανάλογο τακούνι.
Πόσο ακόμη θα παρεμείνει το ολισθηρότατο δάπεδο εκεί; Τα πρώτα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση συμπληρώθηκαν ήδη.

                   Δεν είναι γωτογραφίες από το έδαφος της σελήνης, οι κερκίδες στο "12" είναι.

 

Τα γλυπτά της "Σχολής Φίλιου"

                                                         Το "παγοδρόμιο " προς το Ιτς Καλέ.

Μπράβο.. αλλά..

Tέτοιες ειδήσεις δείχνουν ότι πολλά μπορεί να  γίνουν όταν υπάρχει θέληση και μεράκι.

Διαβάζουμε στον τοπικό τύπο: 

"Κάθε μέρα και μια καινούργια κατεδάφιση στο ΕΑΝΚΙ, αφού η νέα διοίκηση του ΠΕΑΚΙ βάλθηκε να καθαρίσει το τοπίο από άχρηστες και επικίνδυνες κατασκευές. Αυτή τη φορά σειρά για γκρέμισμα είχαν τα μπούθ των Μεσογειακών Αγώνων του 1991 τα οποία έκτοτε αφέθηκαν στη μοίρα τους και είχαν μετατραπεί σε εστίες μόλυνσης και μεταμεσονύχτια στέκια τοξικομανών.."

«Επιχείρηση» καθαριότητας, συντήρησης και ευπρεπισμού των αθλητικών χώρων που έχει στην αρμοδιότητά της ξεκίνησε η νέα Διοίκηση της Εφορείας Σταδίων, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Ηπείρου και το Δήμο Ιωαννιτών.Παρά τα λιγοστά οικονομικά μέσα που έχει στη διάθεσή της η νέα Διοίκηση, προχωρά σε εργασίες συντήρησης των υποδομών τόσο στους Ζωσιμάδες και το Πανηπειρωτικό Στάδιο, όσο και στους χώρους του ΕΑΝΚΙ."

"Με το δεξί μπήκε η νέα διοίκηση του ΠΕΑΚΙ στα νέα της καθήκοντα, καθώς μετά τις "τρύπες" του παρελθόντος που καθημερινά κλείνει, προωθεί τη χρήση των Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στις εγκαταστάσεις του ΕΑΝΚΙ. Πιο συγκεκριμένα, ύστερα από πρωτοβουλία της νέας διοίκησης προωθείται σε συνεργασία με την Περιφέρεια Ηπείρου και το δήμο Ιωαννιτών η υπογραφή προγραμματικής σύμβασης που προβλέπει τη βιοκλιματική αξιοποίηση της στέγης του Κολυμβητηρίου στο ΕΑΝΚΙ."

Καλά όλ' αυτά και μπράβο στους συντελεστές αλλά χρειάζεται να γίνουν κι άλλα και μάλιστα σύντομα. Οι  παρακάτω φωτογραφίες εξηγούν το γιατί. Με την αναβάθμιση της περιοχής και λόγω της κατασκευής του νέου ξενοδοχείου, είναι απαραίτητο να μπει χλοοτάπητας και στο τελευταίο γήπεδο σε αστικό ιστό της χώρας που έχει ακόμη  χαλίκι, να καθαριστεί ο σκεπασμένος χώρος του ΕΑΝΚΙ, να απομακρυνθούν  οι κατασκευές για σκέητμπορντ (δεν είναι έτσι οι πίστες για το συγκεκριμένο άθλημα), να αλλάξουν τα διαλυμένα κόντρα πλακέ στις κερκίδες, να τοποθετήσουν νέες τέντες. 

Δυστυχώς, για δεύτερο κλειστό δεν ακούγεται πια τίποτε, οι μεγαλόστομες διακηρύξεις τοπικών και αθηναϊκών παραγόντων ήταν απλώς ένα ωραίο "δούλεμα".  Πόλη με 150.000 πληθυσμό να διαθέτει  κλειστό γυμναστήριο της προηγούμενης  τριακονταετίας τη στιγμή που άλλες επαρχιακές πόλεις έχουν καινούρια και μεγάλα κλειστά γυμναστήρια ( Λάρισα, Βόλος, Δράμα, Καβάλα, Σέρρες, Ηράκλειο κλπ.)

 

Μας έφτιαξαν όμως τη διάθεση

 

 το πολύ όμορφο αυτό σκηνικό..

                         ..κι ένα συμπαθέστατο κυλικείο

Eλλαδάρα..

Πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε αλλά τίποτε δεν άλλαξε. Μια επιτυχία στην ποδοσφαιρική αρένα , εξηγήσιμη εν μέρει,  από έναν προπονητή με διαφορετική, γερμανική νοοτροπία  και πυγμή να επιβληθεί στα παρασκήνια και στα "αποδυτήρια" με πνεύμα ομαδικής δουλειάς και πειθαρχίας και την πρώτη φουρνιά παικτών που είχαν  δει πως είναι το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό , κατάφεραν με το ταλέντο τους, την εύνοια της τύχης αλλά και τα μεγάλα ονόματα του ευρωπαικού ποδοσφαίρου σε κάμψη να πάρουν το Euro 2004. Μπράβο τους. 

Τους χαρήκαμε, τους καμαρώσαμε. Η χώρα ζούσε στιγμές μεγαλείου. 'Ενιωθε ισχυρή, ετοιμαζόταν για Ολυμπιακούς, η κατάσταση στην οικονομία φαινόταν καλή. 

ΚΑι μετά τι;

Οι παίχτες που πήραν μεταγραφή για ομάδες του εξωτερικού επέστρεψαν μετά από λίγο καιρό στην ελληνική πραγματικότητα, η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να κάνει κάτι σημαντικό παραπέρα.

Αντί να εξαργυρωθεί η επιτυχία με ταυτόχρονη ανάκαμψη του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα, εδώ ανθούσαν οι κασέτες  με τα στημένα, η διαιτησία, οι Μπέοι , οι Ψωμιάδηδες, ο χουλιγκανισμός, το ξύλο, τα επεισόδια, τα άδεια γήπεδα.

'Ο,τι έγινε δηλαδή και με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πλιάτσικο στις εγκαταστάσεις, απαξίωση, μηδενικά οφέλη.

Και τώρα, μια νίκη επί της Ρωσίας ήταν ικανή να επαναφέρει τα συμπλέγματα της φυλής στα πρωτοσέλιδα. "Ελλαδάρα", "Φέρτε μας τη Μέρκελ", "'Ετσι νικάνε όσοι χρωστάνε" κλπ.Οι γνωστές εξυπνάδες..

Και ο αρχηγός μας,ο συμπαθέστατος Γιώργος Καραγκούνης απέδωσε τη νίκη στο ότι "εμείς οι 'Ελληνες είμαστε ευλογημένοι κι έχουμε το Θεό μαζί μας".Κι ο Θεός δηλαδή Εθνική Ελλάδος είναι.

Πώς γίνεται τώρα να ταυτίζουμε μια νίκη επί συγκεκριμένου αθλήματος (στο ενδιάμεσο έπαιξε και ο διαγωνισμός της  Γιουροβίζιον αυτό το ρόλο )  με την ανάταση της χώρας στην οικονομία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό γενικότερα μόνον εμείς το γνωρίζουμε.

Εκτός κι αν οι σύγχρονοι 'Ελληνες μπορούμε να είμαστε περήφανοι μόνον καμιά νίκη ανά πόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο, άντε και στο μπάσκετ αφού μας τελείωσαν και τα μετάλλια στις Ολυμπιάδες και από πολιτισμό, οικονομία, ευκαιρίες στους νέους, οργάνωση, δικαιοσύνη, ιδέες, ανταγωνιστικότητα  να πιάνουμε πάτο.

Οι Γερμανοί έχουν πάνω από 5 εκατομμύρια ποδοσφαιριστές σε ερασιτεχνικές ποδοσφαρικές ομάδες, σε γήπεδα με χόρτο και συνθήκες  που θα τις ζήλευαν και μεγάλες επαγγελματικές ομάδες. Δεν υπάρχει σχολείο χωρίς γήπεδο με ταρτάν ή κλειστό γυμναστήριο. Να συγκρίνουμε με τα δικά μας;

Καμαρώνουμε σαν "γύφτικα σκεπάρνια" αλλά ζούμε σε τσαντίρι με δανεικά  και βγαίνουμε καθημερινά για "ζητιανιά". Ως πότε αυτό θα μας ικανοποιεί;