Bροχή..

 Απ' τις στάγονες της βροχής που χτυπάνε

 πάνω στο τζάμι και σαν δάκρυα κυλάνε

 άρχισαν τα όμορφα μου κι έφτιαξα κανόνα

 κάθε που βρέχει να γυρνώ πίσω σε εκείνο τον χειμώνα,

 που έχει μαγιά απ' το βοριά και γκρίζο χρώμα στη θωριά

 χύνεται απ'όξω ξεχειλίζει κι η καρδιά

 βάζει νερά το ποίημα μου και γίνεται κομμάτια

 στου χρόνου τη φορά στης θύμησης τα αυλάκια.

                                                                                         Στίχοι:Sadahzinia

Καλοκαίρι ..

 

.. η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει,   καλοκαίρι

 καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι

 μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει,  καλοκαίρι

 πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι,  καλοκαίρι

 με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

 την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

 την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι,  καλοκαίρι

 μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

 Καλοκαίρι

 με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι,  καλοκαίρι

 καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει

 στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι,  καλοκαίρι

 με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι,  καλοκαίρι

 στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι

 με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι

 με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι,  καλοκαίρι

 λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

 Καλοκαίρι

 του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη , καλοκαίρι

 με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη

 τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι,  καλοκαίρι

 όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι,  καλοκαίρι

 με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι

 φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι

 εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει , καλοκαίρι

 μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

 Καλοκαίρι

 στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη

 αλλά εν τέλει

 με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι

 την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει,  καλοκαίρι

 στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει,  καλοκαίρι

 τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει

 μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι

 στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι,  καλοκαίρι

 μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

                                                    Στίχοι/Moυσική: Διονύσης Σαββόπουλος

 

Νησιά..

Tου Αιγαίου 

 

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

 

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.

Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

                      Oδυσσέας Ελύτης

Νοσταλγικό road trip....

Υπήρχε μία εποχή που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Οι χάρτες ήταν σε έντυπη μορφή και παρ΄ ότι είχαν εμφανιστεί τα πρώτα μουσικά CD, εξακολουθούσαμε να ακούμε τα βινύλια από το πικ-απ.  

Είχαμε ενθουσιασμό, γιατί κάναμε σχέδια, είχαμε προοπτική για αυτά τα σχέδια, είχαμε κάνει δυνατή (επαγγελματική) εκκίνηση και μόλις είχαμε αρχίσει να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες, ή, ακόμα καλύτερα, τα όνειρά μας.

   

Καλοκαίρι 1993. 

Ο Ανδρέας, η Γκέλη, η Εβίτα και εγώ, νοικιάσαμε μία Chevrolet από την Νέα Υόρκη και κάναμε τον γύρω της Αμερικής. Το απόλυτο road trip. Ένα μήνα στον δρόμο σε μία χώρα τεράστιας κλίμακας, όπου από τη μία άκρη στην άλλη   υπάρχει διαφορά 3 ωρών, στην χρονική ζώνη.  

Επαρχιακοί δρόμοι, για τις περισσότερες διαδρομές, με "δυνατή" ησυχία και απίστευτες εικόνες. Το Αμερικάνικο τοπίο έχει μοναδική ένταση. Το είχαμε δει πολύ πιο πριν στον κινηματογράφο, όταν ο Dennis Hopper (Easy Rider, 1969) o Michelangelo Antonioni (Zabriskie Point, 1970) και ο Wim Wenders (Paris Texas 1984) το χρησιμοποίησαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό ακριβώς. Ένα "on the road" που δεν μεταφράζεται, ούτε περιγράφεται. Πρέπει να το ζήσεις και τότε θα είναι "for your eyes only".

Κάναμε χιλιάδες μίλια. Ταξιδεύαμε μέρα τις πιο πολλές φορές - νύχτα όταν έπρεπε να κερδίσουμε χρόνο, τρώγαμε πρωινό μαζί με νταλικιέρηδες, κοιμόμαστε σε motel, πέσαμε σε καταιγίδα στο Rapid City, νιώσαμε τον καύσωνα στην έρημο της Nevada, διασχίσαμε βουνά με χιόνι, περάσαμε από μεγαλουπόλεις.

Είδαμε βίσονες στο Yellowstone, βραχήκαμε μέσα στα φουσκωτά του Colorado river (Grand Canyon) είδαμε τον τύπο με το καρό πουκάμισο που κουρεύει το γρασίδι στον κήπο του σπιτιού του, 

είδαμε και τον άλλον στο βενζινάδικο που κάθετε στην κουνιστή πολυθρόνα, χίπηδες γερασμένους, συμμορίες να βγάζουν όπλα, περάσαμε μπλόκα και ελέγχους, περάσαμε την γέφυρα (Golden Gate) στο San Francisco, πήγαμε στους λόφους του Los Angeles, παίξαμε - και χάσαμε στο Las Vegas, ταξιδέψαμε με ποταμόπλοιο στον Mississippi (New Orleans), και που δεν πήγαμε - και τι δεν τι δεν είδαμε.. Ένα "ταξίδι στην ελευθερία".

Το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, τότε, ήταν μία μικρή (αναλογική) βιντεοκαμέρα της Sony.

Κάθε μέρα έγραφα στην μαγνητοταινία της μικρής κασέτας της λίγες ώρες από την κάθε ημέρα. Μέσα σε αυτές τις ώρες ήταν και οι διαδρομές. 

Οι μακρινές διαδρομές στους ατέλειωτους δρόμους της Αμερικής.

 

Κείμενα-φωτογραφίες :Βασίλης Μακρής από τους "Πρωταγωνιστές"

Όλα τα 'χει ο μπαξές..

Είχα καιρό να το ακούσω και μου φάνηκε επίκαιρο.. το παραθέτω λοιπόν..

Όλα τα 'χει ο μπαξές

Μουσική/Στίχοι: Llach Lluis/Φαλάρας Πάνος

Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Όπου κι αν κοιτάξεις στίχοι με αφίσες και σκουπιδαριό σωρό

Τώρα η ζωή μου λιώνει σαν τις πίσσες μες στους δρόμους που γυρνώ

Όλα τα 'χει ο μπαξές, ψεύτικα λουλούδια, κρύες γειτονιές

Κάθε μέρα που περνά όλο πιο πολύ ο κόσμος με πονά

Όλα τα 'χει ο μπαξές, σύννεφα καπνού και σπίτια φυλακές

Κάθε δρόμος μια πληγή γέμισαν σκουριά ανθρώποι κι ουρανοί

Χίλια δυο γραφεία όνειρα πουλάνε σε ταξίδια αναψυχής

Τόσες υποσχέσεις λένε θα σε πάνε στον παράδεισο της γης

Όλα τα 'χει ο μπαξές, ψεύτικα λουλούδια...

Το μοναστηράκι κάλπικη δεκάρα μες τον τζόγο της ζωής

Χάθηκαν τραγούδια και άρρωστα φουγάρα που σε πήγαν κι όμως ζεις

Όλα τα χει ο μπαξές, ψεύτικα λουλούδια...

Δυστυχία σου Ελλάς....

 Δυστυχία σου Ελλάς    (Γ.Σουρής)

 Ποιος είδε κράτος λιγοστό  σ' όλη τη γη μοναδικό,

 εκατό να εξοδεύει  και πενήντα να μαζεύει;

 Να τρέφει όλους τους αργούς,  νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

 ταμείο δίχως χρήματα  και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά  και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε  τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν  ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν  δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

  

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού  συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει  στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

  

 Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,  ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

 Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

 Και ψωμοτύρι και για καφέ  το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

 Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς  σαν πιάσει πόστο: δερβέν αγάς.

  

Δυστυχία σου, Ελλάς,  με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,  τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς  σαν πιάσει πόστο: δερβέν αγάς.

 Δυστυχία σου, Ελλάς,  με τα τέκνα που γεννάς!

 Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,  τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ο Γεώργιος Σουρής ήταν σατιρικός ποιητής,  γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1853 και πέθανε στην Aθήνα το 1919.

Ο Αλέξης....

Ο Αλέξης

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Βαγγέλης Πιτσιλαδής

Πρώτη εκτέλεση: Πασχάλης & Olympians

Στα μαθητικά σου τα βιβλία

 πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης

 και σε πιάνει μια μελαγχολία

 κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία

 Κάθισε στο πιάνο σου λιγάκι

 μα για ποιον να παίξεις, έφυγε ο Αλέξης

 όπως το ξανθό καλοκαιράκι

 κλείσε και το πιάνο κοριτσάκι

Eσωτερικές ειδήσεις

Eσωτερικές ειδήσεις


Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας




 Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το Νότο
 να ξέρω από πού φυσάει
 ούτε τη Δύση σαν θεία να με νουθετήσει
 τα 'χω χαμένα και στροβιλίζομαι σαν σβούρα
 μες το κενό και τη θολούρα σ' αυτό τον τόπο


 Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα τον τρόπο
 να πω το ναι να προχωρήσω
 γιατί το όχι έχει μακρύτερη απόχη
 και παραπαίω ανάμεσα σ' αυτά τα δύο
 με ένα ίσως επενδύω


 Σ' αυτό τον τόπο πιάνεις πιο εύκολα το λόττο
 από τη σκέψη του πλησίον
 γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα μεγάλος
 και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει
 μ' όλα τα δάχτυλα στο μέλι
 σ' αυτό τον τόπο


 Σ' αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το στόχο
 να πιάσω κέντρο επιτέλους
 γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο
 μετακινείται αλλάζει θέση κάθε λίγο
 και προσπαθώ να τ' αποφύγω


 Σ' αυτό τον τόπο που όλα γίνονται με κόπο
 και πάντα κάποιος άλλος φταίει
 έχω προσέξει όσοι ξυπνάν από τις έξι δεν έχουν λόγο
 μόνο αυτιά να μας ακούνε και χέρια να χειροκροτούνε
 σ' αυτό τον τόπο μα κάποτε θα βαρεθούνε
 και θα μας γράψουν στα παλιά τους
 εκτός κι αν έχουν λερωμένη με κάποιο τρόπο τη φωλιά τους
 με κάποιο τρόπο σ' αυτό τον τόπο.
   

                       
                
              

Ποιητική Άνοιξη..

 Μια δροσοσταλίδα γλίστρησε δειλά στη φυλλωσιά
 και σκίρτησε το κόκκινο μπουμπούκι.
 Στο ευλογημένο πέταγμα της μέλισσας
 γνώρισε η μέρα τη χαρά της
 κρυμμένη μες στην άνοιξη
 και μες στις πεταλούδες...
                                             Μιχάλης Πολίτης

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν’ αποτελειώνω.
                                                                        Κική Δημουλά

Πληθυντικός αριθμός..

 

Σήμερα που δεν είναι ημέρα ποίησης μπορούμε ελεύθερα να ρίξουμε μια ματιά στον "Πληθυντικό αριθμό" της Κικής Δημουλά.

 

ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

---

Χιόνι..

Γυάλινα Γιάννενα [ΙΙ]

   
Μια τέτοια νύχτα, πριν από χρόνια,
κάποιος περπάτησε μόνος, δεν ξέρω πόσα
λασπωμένα χιλιόμετρα.
Νύχτα και συννεφιά χωρίς άστρα.
Ξημερώματα μπήκε στα Γιάννενα.

Στο πρώτο χάνι έφαγε, και κοιμήθηκε
τρία μερόνυχτα. Ξύπνησε απ’ το χιόνι
που έπεφτε μαλακά, στάθηκε στο παράθυρο
κι άκουγε τα κλαρίνα.

Πότε θαμπά και πότε δίπλα του,
όπως τα ’φερνε ο άνεμος.
Κι άκουσε μετά τη φωνή
πεντακάθαρη, από κάπου κοντά,
σαν αλύχτημα και σαν να την έσφαζαν
τη γυναίκα κι ούτε καβγάς ούτε
τίποτε άλλο, χιόνιζε όλη νύχτα στα Γιάννενα.

Ξημερώματα πλήρωσε τι χρωστούσε
και γύρισε στο χωριό του.

Στα πενήντα του θα ’τανε
με γκρίζα μαλλιά και τρεις θυγατέρες
ανύπαντρες, χήρος τέσσερα χρόνια,
με τη μαύρη κάπα στις πλάτες,
και τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
κανένας δεν το ’μαθε.


                                    Μιχάλης Γκανάς 

"Σώπα, μη μιλάς.."

Σώπα, μη μιλάς

( Αζιζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή

κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε: "σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές

μας ένωνε,όμως, το "Σώπα".

Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.Εύκολα , μόνο με το "Σώπα".

Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσά σου

και κάν 'την να σωπάσει. Κόψ'τη σύρριζα.Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου

και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς.

Χωρίς να μιλάς, να λες "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.....

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις

Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δε θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα,

με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....