Mea culpa..

Αν μπορούσατε με έναν μαγικό τρόπο να γυρίσετε 15 χρόνια πίσω, μεταφέροντας και την τωρινή σας  συσσωρευμένη εμπειρία, σε τι θα αλλάζατε την ζωή σας; Ποιά πράγματα που τότε βλέπετε σωστά, τώρα θα τα θεωρούσατε λάθος;

 Θα ψήφιζα τον νόμο Γιαννίτση, θα στήριζα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυρίας Γιαννάκου, την  χωροταξική μεταρρύθμιση Μάνου και Τρίτση, τον διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας, θα στήριζα αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών, θα συμφωνούσα με τις προτάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το μακεδονικό με σύνθετη ονομασία, μακριά από τα συλλαλητήρια του εθνικιστικού λαϊκισμού, τα εμπάργκο, τα καμποτάζ και άλλες αηδίες.

Επίσης, δεν θα θεωρούσα ότι ο κρατισμός και το δημόσιο συμφέρον είναι ταυτόσημες έννοιες, όπως πολλοί αριστεροί πιστεύαμε, και κάποιοι εξακολουθούν ακόμα.

Έχουμε καταλάβει πια ότι μάλλον είναι έννοιες  αντίθετες. Όπως και άλλα ιδεολογήματα που είναι πια στον αέρα, λόγου χάρη «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή του επενδυτή, του επιχειρηματία, του αγρότη, του συνδικαλιστή, του μεγαλοκαρχαρία, των λαϊκών στρωμάτων, της πλουτοκρατίας, του Θεού, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των ελλήνων ή των ξένων. Νόμος είναι το δίκιο. Τελεία. Σκέτο.  

Από συνέντευξη του Γρηγόρη Ψαριανού, ανθρώπου των ερτζιανών για πολλά χρόνια και τώρα βουλευτή της ΔΗΜΑΡ,  στη Λίνα Παπαδάκη. Είναι καλό να αναγνωρίζει κανείς τα λάθη του και να μη φοβάται να το πει..