Eλλαδάρα..

Πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε αλλά τίποτε δεν άλλαξε. Μια επιτυχία στην ποδοσφαιρική αρένα , εξηγήσιμη εν μέρει,  από έναν προπονητή με διαφορετική, γερμανική νοοτροπία  και πυγμή να επιβληθεί στα παρασκήνια και στα "αποδυτήρια" με πνεύμα ομαδικής δουλειάς και πειθαρχίας και την πρώτη φουρνιά παικτών που είχαν  δει πως είναι το ποδόσφαιρο στο εξωτερικό , κατάφεραν με το ταλέντο τους, την εύνοια της τύχης αλλά και τα μεγάλα ονόματα του ευρωπαικού ποδοσφαίρου σε κάμψη να πάρουν το Euro 2004. Μπράβο τους. 

Τους χαρήκαμε, τους καμαρώσαμε. Η χώρα ζούσε στιγμές μεγαλείου. 'Ενιωθε ισχυρή, ετοιμαζόταν για Ολυμπιακούς, η κατάσταση στην οικονομία φαινόταν καλή. 

ΚΑι μετά τι;

Οι παίχτες που πήραν μεταγραφή για ομάδες του εξωτερικού επέστρεψαν μετά από λίγο καιρό στην ελληνική πραγματικότητα, η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να κάνει κάτι σημαντικό παραπέρα.

Αντί να εξαργυρωθεί η επιτυχία με ταυτόχρονη ανάκαμψη του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όλα τα επίπεδα, εδώ ανθούσαν οι κασέτες  με τα στημένα, η διαιτησία, οι Μπέοι , οι Ψωμιάδηδες, ο χουλιγκανισμός, το ξύλο, τα επεισόδια, τα άδεια γήπεδα.

'Ο,τι έγινε δηλαδή και με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πλιάτσικο στις εγκαταστάσεις, απαξίωση, μηδενικά οφέλη.

Και τώρα, μια νίκη επί της Ρωσίας ήταν ικανή να επαναφέρει τα συμπλέγματα της φυλής στα πρωτοσέλιδα. "Ελλαδάρα", "Φέρτε μας τη Μέρκελ", "'Ετσι νικάνε όσοι χρωστάνε" κλπ.Οι γνωστές εξυπνάδες..

Και ο αρχηγός μας,ο συμπαθέστατος Γιώργος Καραγκούνης απέδωσε τη νίκη στο ότι "εμείς οι 'Ελληνες είμαστε ευλογημένοι κι έχουμε το Θεό μαζί μας".Κι ο Θεός δηλαδή Εθνική Ελλάδος είναι.

Πώς γίνεται τώρα να ταυτίζουμε μια νίκη επί συγκεκριμένου αθλήματος (στο ενδιάμεσο έπαιξε και ο διαγωνισμός της  Γιουροβίζιον αυτό το ρόλο )  με την ανάταση της χώρας στην οικονομία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό γενικότερα μόνον εμείς το γνωρίζουμε.

Εκτός κι αν οι σύγχρονοι 'Ελληνες μπορούμε να είμαστε περήφανοι μόνον καμιά νίκη ανά πόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο, άντε και στο μπάσκετ αφού μας τελείωσαν και τα μετάλλια στις Ολυμπιάδες και από πολιτισμό, οικονομία, ευκαιρίες στους νέους, οργάνωση, δικαιοσύνη, ιδέες, ανταγωνιστικότητα  να πιάνουμε πάτο.

Οι Γερμανοί έχουν πάνω από 5 εκατομμύρια ποδοσφαιριστές σε ερασιτεχνικές ποδοσφαρικές ομάδες, σε γήπεδα με χόρτο και συνθήκες  που θα τις ζήλευαν και μεγάλες επαγγελματικές ομάδες. Δεν υπάρχει σχολείο χωρίς γήπεδο με ταρτάν ή κλειστό γυμναστήριο. Να συγκρίνουμε με τα δικά μας;

Καμαρώνουμε σαν "γύφτικα σκεπάρνια" αλλά ζούμε σε τσαντίρι με δανεικά  και βγαίνουμε καθημερινά για "ζητιανιά". Ως πότε αυτό θα μας ικανοποιεί;