Για το Γκίνες..

Eυτυχώς που η υπηρεσία του Δήμου για  τα εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα λειτουργεί και το συγκεκριμένο αγροτικό που βρίσκεται στο πάρκιγκ δίπλα από το θεατράκι της Σκάλας εντός της εβδομάδας θα απομακρυνθεί. 'Ετσι θα απελευθερωθεί μία θέση πάρκιγκ και θα γλυτώσουμε από τη δυσωδία που αντιλαμβάνεται κανείς όταν πλησιάσει, καθότι  άγνωστο τι η καρότσα του φιλοξενεί.

Η πλάκα είναι ότι μέχρι και το 2010 κυκλοφορούσε κανονικά, αν κρίνουμε από το  σήμα των τελών κυκλοφορίας που είναι κολλλημένο στο παρμπρίζ. 

Στη φωτογραφία μπορούμε επίσης να θαυμάσουμε τον τρόπο με τον οποίο κλείνονται τα φρεάτια στην πόλη μας. Με τις πέτρες που ξεκολλάνε από παραπέρα.

Nτροπή ..

Αποτελεί στοιχειώδες δικαίωμα κάθε πολίτη να μπορεί να περπατάει με ασφάλεια στην πόλη που ζει και να μετακινείται χωρίς κίνδυνο για τη σωματική του ακεραιότητα. Και είναι υποχρέωση της Δημοτικής Αρχής να του εξασφαλίζει αυτό το ελάχιστο. Δεν είναι ούτε παραχώρηση ούτε παροχή από μέρους της.

Η κατάσταση που βιώνουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης που κινούνται επί της λεωφόρου Δωδώνης από τη διασταύρωση της Κενάν Μεσαρέ και προς τα κάτω είναι το λιγότερο τραγική.Τους παρατηρούμε κάθε μέρα οδηγώντας προς το Πανεπιστήμιο. Από καθαρή τύχη δε θρηνούμε θύματα. Προσβάλλει όχι μόνον το όνομα της πόλης αλλά και τον αστικό πολιτισμό του 21ου αιώνα που απαιτεί έναν ελάχιστο σεβασμό στον πεζό, τον ηλικιωμένο, τη μάνα με το παιδί.

Θα έπρεπε να ντρέπεται ο κύριος Δήμαρχος  που θεωρεί ότι η λεωφόρος  Δωδώνης σταματάει κάπου στην πλατεία Πολυτεχνείου και από κει και κάτω αρχίζει ο τρίτος κόσμος. Η κύρια είσοδος της πόλης με χιλιάδες αυτοκίνητα καθημερινά , μαθητές τεράστιων σχολικών συγκροτημάτων και απλούς πολίτες που θέλουν να κινηθούν προς το κέντρο και κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, ελάχιστα φαίνεται τον αφορούν.

Τα  κατ' ευφημισμόν πεζοδρόμια είναι επίτηδες αφημένα στο ύψος του δρόμου και χωρίς κολονάκια για να μπορούν με άνεση τα αυτοκίνητα να κάνουν αυτό που ξέρουν. Και μιλάμε για πεντακόσια μέτρα απόσταση.
Ποιους εκδικούνται αλήθεια; Τους ίδιους τους συμπολίτες τους; Πού αλλού θα γινόταν αυτό το πράγμα και θα περνούσε απαρατήρητο;
Αυτή είναι η πόλη που θα γιορτάσει τα 100 χρόνια ελεύθερου βίου;

Ας ανεβούμε λοιπόν μαζί αυτα τα 500 μέτρα της ντροπής και μάλιστα σε ώρα που δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.Σε ώρες αιχμής δεν περνάς από πουθενά. Κατάσταση ζούγκλας εν έτει 2012. 
Ας δούμε ό,τι βλέπουν και οι χιλιάδες επισκέπτες αυτής της πόλης μόλις περάσουν την ταμπέλα "ΙΩΑΝΝΙΝΑ".
Σημειωτέον ότι στην απέναντι πλευρά η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική.

Παραεμπόριο..

Μας βομβαρίζει με διαφημιστικά σποτάκια  κατά του παραεμπορίου το επίσημο κράτος και καλά κάνει. 'Οταν όμως καλείται να εφαρμόσει τις διατάξεις του νόμου, το ίδιο αυτό κράτος σφυρίζει αδιάφορα. 

Εκεί λοιπόν βρίσκει την ευκαιρία να αναλάβει "πρωτοβουλίες" η Χρυσή Αυγή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Η γελοιογραφία του Ιωάννου λέει πολλά. 

Βράδυ χωρίς ..όαση

Είχε μια ωραία ζεστή βραδιά απόψε και κάποια παράταξη έπαιζε με ανεβασμένη την ένταση, τραγούδια ξεχασμένα στην πλατεία. Ξυλούρης, Νταλάρας , Παπακωνσταντίνου, Καλογιάννης, Φαραντούρη θύμιζαν παλιές εποχές όπου τουλάχιστον τα τραγούδια άξιζαν και με το παραπάνω.   (Ας μη μιλήσουμε για κόμματα και πολιτικούς).
Ο κόσμος έβρισκε γωνίες, όρθιος, έπιανε σκαλάκια για να  απολαύσει το αναπάντεχο αυτό χάιδεμα της ακοής. Τι κρίμα να μην υπάρχει ένα λαϊκό καφενείο , μια όαση για να δώσει μια άλλη νότα στη βραδιά. Πόσα χρόνια μένει κλειστή η "'Οαση" για να αποδεικνύει συνεχώς την ανικανότητα των πολιτικάντηδων της περιοχής να δώσουν λύση σε κάτι που μπορεί με σιγουριά να αποδειχθεί κερδοφόρο σε καιρούς δύσκολους; 
Αλλά αυτά είναι πολύ δύσκολα πράγματα για εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις, ως φαίνεται.
Ακόμη και τα αυτονόητα , εδώ καταντούν δυσερμήνευτα.


Οι μακέτες....

..και η κατάντια

 

Τόσο δύσκολο είναι;

Δεν φτάνουν για όλους..

του Σταύρου Θεοδωράκη

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος λοιπόν. Οι ταξιτζήδες αγκαλιά με τους καθηγητές. Οι εισαγγελείς με τους δημοσιογράφους. Οι εφοριακοί με τους εμπόρους. Οι γιατροί με τους σιδηροδρομικούς. Οι φαρμακοποιοί με τους σκουπιδιάρηδες. Οι δήμαρχοι με τους αστυνομικούς. «Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με ένα χίπι, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και  η παρθένα με τον σατανά» που λέει και ο Σαββόπουλος. Γιατί μην μου πείτε ότι για εσάς είναι απολύτως φυσικό να κατεβαίνουν στην ίδια πορεία οι άνεργοι και οι καταστηματάρχες. Οι εργάτες και οι επιχειρηματίες. Διεκδικώντας από ποιόν τι; Ίσως από εδώ θα έπρεπε να ξεκινήσει η κουβέντα. Ποιος θα μας δώσει αυτά που διεκδικούμε;

 Σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια είναι γραμμένο ένα σύνθημα: «Παιδιά μην πίνετε ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους». Το ίδιο ισχύει και με τα ευρώ (μας). Το ίδιο ισχύει και με τις συντάξεις (μας). Το ίδιο ισχύει και με τα επιδόματα (μας). Απλώς δεν φτάνουν για όλους. Τόσο απλό. Και αφού δεν υπάρχουν πλέον δανειστές διατεθειμένοι να μας δανείσουν πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι, πόσοι και πόσα θα παίρνουν. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τους περισσότερους δικαστές στον δυτικό κόσμο (και με τους καλύτερους μισθούς), παράλληλα να έχουμε τους διπλάσιους γιατρούς από όσους έχει η Αγγλία (και με τα περισσότερα φακελάκια) και να θέλουμε να μείνουν ανέγγιχτες οι συντάξεις. Δεν μπορούμε να έχουμε δημοσίους και δημοτικούς υπαλλήλους αργόμισθους και την δουλειά να την βγάζουν οι έκτακτοι και οι αναπληρωτές.

 Η Ελλάδα πέρασε 50 χρόνια (ίσως και 80) που αντάμειβε τα «παιδιά» της ανάλογα με το πόσο κοντά ήταν στην εξουσία. Οι καρδιτσιώτες μπήκαν σωρηδόν στη Βουλή όταν πρόεδρος της, έγινε ένας Καρδιτσιώτης. Ο επόμενος πρόεδρος ήταν από την Καστοριά και το Ίδρυμα της Βουλής έχτισε ξενοδοχείο στην κορυφή του Γράμμου (στην κορυφή που είναι στη Καστοριά, όχι στην άλλη που είναι στα Ιωάννινα). (Επιμένω με τους προέδρους της Βουλής γιατί είναι στην επικαιρότητα το αξίωμα). Έτσι μοιράζονταν τα επιδόματα, έτσι χαραζόταν η αναπτυξιακή πολιτική. «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» έλεγε ο Μαρξ και εμείς το κάναμε εν συντομία «ο καθένας για πάρτη του και ανάλογα με τα κονέ του». Και έτσι φτάσαμε οι δάσκαλοι να παίρνουν 650ε και οι (απόφοιτοι γυμνασίου) υπάλληλοι των «οργανισμών» 2.000ε. Έτσι γέμισε «τυφλούς» η Ζάκυνθος και «αναπήρους» το Ηράκλειο. Έτσι γέμισαν τα ράφια των εισαγωγών και άδειασαν τα φορτηγά των εξαγωγών.

 Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν (!), τώρα τι κάνουμε; Ή για να το θέσω ευθέως για πόσο καιρό ακόμη θα κρυβόμαστε πίσω από τα μνημόνια, την Μέρκελ και το ΔΝΤ «διεκδικώντας» όλοι, όλα και «συμπαραστεκόμενοι» όλοι σε όλους. «Ο Γερμανός κατακτητής όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα, το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να διαλύσει…», ενθυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιωτόπουλος (και όχι ο υπουργός εθνικής Αντίστασης Φωτόπουλος). «Να απελάσουμε τώρα τους τροϊκανούς» ζητούν «ενωμένοι» μπλε και κόκκινοι συνδικαλιστές  (ανάμεσα τους και αυτοί που κάποτε φώναζαν «Η ΔΑΚΕ ψηφίζει Καραμανλή»). Αρκούν λοιπόν αυτές οι υπερκομματικές μπαρούφες για να θρέψουν τους 1.000 ανθρώπους που χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους (οι άνεργοι πια είναι όσοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι - 1.100.000!). Πόσο καιρό ακόμη αυτοί που υποφέρουν θα ανέχονται να βλέπουν αυτούς που κάνουν πως υποφέρουν; Οι φοροφυγάδες είναι «εξαθλιωμένοι που πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν» που λένε ορισμένοι πολιτικοί ή είναι αυτοί που ζουν εις βάρος των εξαθλιωμένων. Και χωράνε όλοι τελικά σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε ένα «κίνημα»; Αυτοί που προασπίζονται ένα μηνιαίο εισόδημα 15.000ε με αυτούς που αγωνιούν για ένα ετήσιο εισόδημα 7.000ε; Αυτοί που έχουν επαγγελματικές περιουσίες 500.000ε με αυτούς που έχουν μόνο τα χέρια τους και το μυαλό τους; Χωρούν όλοι αυτοί μαζί, στους ίδιους δρόμους; Ή «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις», που λέει (πάλι!) ο Σαββόπουλος, γιατί «πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές».  

Οι κρίσεις δικές σας..

ΚΤΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ....

Επιτέλους ένα ΚΤΕΛ που αποπνέει αστικό πολιτισμό. Καθαρό, άνετο, μοντέρνο, φιλικό προς τον επιβάτη , θυμίζει  λίγο αεροδρόμιο.

Ακατανόητες οι διαμαρτυρίες κάποιων που χωρίς να έχουν λύση να προτείνουν εφικτή και ώριμη το πολέμησαν με κάθε τρόπο. Μπορεί να νοσταλγούν το παλιό  μπετόν αρμέ ή να το αποκαλούν ακόμη και εντυπωσιακό μεταβιομηχανικό κτίσμα όπως ο αρθρογράφος του Η.Α στο κείμενο με τίτλο "Υστερόγραφο". Μιλάμε για το ίδιο κτίσμα που βρίσκεται απέναντι από το  κομψοτέχνημα της Ζωσιμαίας Σχολής. 

Φανταστείτε στη θέση του να υπήρχε ένα όμορφο πάρκο.